You Show Me Stars I Want To Hold Them In My Arms

Wiesz, że Twoje wesele było udane po tym, gdy dwa dni później ciągle wydaje Ci się, ze masz połamane żebra, nogi jeszcze nie wyszły Ci z pośladków, cały czas mówisz jak stary bosman a w głowie nie chce przestać grać 'Ruda tańczy jak szalona'. Do tego nawet nie masz pojęcia kiedy się tak szybko skończyło, a chcąc je opisać, trudno Ci zdecydować od czego zacząć.

Cała organizacja tej imprezy z naszej strony była jedną wielką partyzantką, a my jakoś specjalnie się tym wszystkim nie przejmowaliśmy. Czekaliśmy na ten wielki stres, który to miał nas dopaść i o którym wszyscy nam mówili - zaprawdę powiadam Wam, czekaliśmy do ostatniej minuty i...NIC. Bo właściwie czym tu się denerwować? Mięliśmy najlepszych gości na świecie, naprawdę mieć takich ludzi blisko siebie to wygrać życie. Najlepszych świadków, milion razy bardziej ogarniętych niż my. Super orkiestrę i super jedzenie.
No i przede wszystkim siebie.
Czego chcieć więcej?
Właściwie cokolwiek by w tym dniu poszło nie tak zostało by przez nas obrócone w żart (choć nie było do śmiechu Kiziakowi, kiedy razem z nią nie przyleciał bagaż. Dla nas jednak taki problem to nie problem i na sali nikt nie zauważył, że miała za sobą kilka godzin stresu). W sobotę więc wstaliśmy, ubraliśmy się i poszliśmy przyrzec sobie miłość do grobowej deski.

Co tu dużo opowiadać, to był dzień wypełniony do granic możliwości śmiechem, łzami szczęścia i po prostu totalnym luzem. I w sumie o to nam najbardziej chodziło, by nasi najbliżsi po prostu się rozluźnili i wybawili razem z nami. Totalnie. I kiedy razem z Pawłem kładliśmy się do łóżka już o świcie, a za oknem było słychać jeszcze śpiewanie weselników, stwierdziliśmy, że lepszego wesela mieć nie mogliśmy. Ba! Było jednym z fajniejszych na jakim byliśmy!

a tak się bawiliśmy;)

zdjęcia - Aife <3

________________________♥_________________________

Na samym końcu chciałabym jeszcze raz podziękować Anicie i Asi bez których na pewno to wszystko by się tak super nie udało. To, ze Aife zgodziła się do nas przyjechać i to, że mogłam ją i Jej chłopaków przez te kilka dni gościć, jest dla mnie wciąż nie do uwierzenia (z resztą ciągle nie może do mnie dojść, że wszyscy nasi goście, nawet z bardzo daleka ot tak do nas wpadli). Oddała nam trochę swojej magii w tym ważnym dla nas dniu i sprawiła, ze obydwoje po prostu się w Niej zakochaliśmy (co nie do końca jest dobre, bo teraz już się od nas nie odczepi). Poza tym jest najlepszym fotografem na świecie - obfocić takiego ziemniaka jak ja bez mrugnięcia okiem trzeba umieć.

Z kolei gdyby nie Asia, nie miałabym w czym na własne wesele iść. Ba! Uszyć ślubną suknię w hm, tydzień to jednak nie jest tak hop siup, tym bardziej, że ładna koronka jest materiałem deficytowym w Krakowie (no bo przecież, że u mnie wszystko na ostatnią chwilę musi być, a to, że nie mam w czym się bawić w tym Wielkim Dniu przypomniałam sobie w czerwcu).

Tysiące słów nie oddadzą mojej wdzięczności. Zostawię tu zatem tylko małe 'dziękuję' i milion serc w kosmosie.