Let Me Kiss You Hard In The Pouring Rain

Mija tydzień od majowego powrotu a mnie ciągle jeszcze mało beztroskiego odpoczynku. Cóż się dziwić, skoro niewiele co udało mi się go uszczknąć. 

W piątek wraz z Gamoniem mym wyruszyliśmy w górskie rejony by nacieszyć oczy widokami i oddać się w łapy natury. Moje oddanie skończyło się na poparzonych przez pokrzywy nogach, które to zrzuciwszy z siebie krępujące je buciory zapragnęły pobiegać po porannej rosie. Mój krzyk i pretensje do roślin - niedobraków słyszała cała okolica, pasące się nieopodal barany pod wpływem niosącego się echa zaprzestały na chwilę żuć trawę a pająki ze strachu postanowiły ukryć się w mojej torebce. Przyprawiły mnie tym z resztą o lekki zawał serca i kolejny rozdzierający powietrze ryk.

Ale, ale, można uznać, że były to tylko trudne początki.

Następnego dnia, prawie bladym świtem (tak, dla mnie godzina dziesiąta w weekend to właśnie wczesny poranek) zaopatrzyliśmy się w górskie rowery i dawaj na Słowację. Ostatni raz na tego typu dwóch kółkach siedziałam (by nie skłamać) jakoś rok temu, a biorąc pod uwagę moją niezdarność miałam pewne obawy co do tego jak ta wyprawa się może skończyć (w myślach już widziałam siebie turlająca się po skrapie ku otchłani Dunajca). Okazały się one jednak zupełnie bezpodstawne bo w kilka chwil odkryłam w sobie miłość do górskiego, ostrego napierdzielania kilometrów. Szalałam, wyciskałam z siebie siódme poty i zapragnęłam spróbować większej zabawy na downhillowym zjeździe. Nęci mnie i kręci i strachem napawa ta wizja a koniecznie muszę podjąć kroki ku jej choć małej realizacji (czyt. kopsnę się do kumpli, będę robić maślane oczy żeby pokazali mi co i jak oraz piecze trzymali bym na jakimś drzewie swego jeszcze młodego życia nie straciła). 

Jednakże ileż o mojej rowerowej podniecie można. Blogasek o ciuszkach to i o nich trochę. 

O sukienkę bój straszny i zażarty stoczyłam na allegro jeszcze zimą. Miętusowy kolor, całe koronkowe plecy i guzikowe wykończenie...rozumiecie, że nie mogłam jej sobie odmówić. W szafie ma swój osobny, różany wieszak i wraz z kilkoma delikatnymi, 'typowo lemonkowymi' kieckami otrzymała status tych najulubieńszych. Do niej jak w mordę strzelił pasuje kwiecisty wianek przysłany mi przez moją kiziaczną, rudą siostrę. Oraz, by zbyt pośladami nie świecić pod spód założyłam wiele razy pojawiającą się tu już spódnicę. W takim zestawie spokojnie mogę sobie już podśpiewywać Kazika...albo recytować 'Dziady'.

zdjęcia - Paweł Kolankowski

sukienka - allegro; spódnica - Zara; torebka - vintage; wianek - dostałam od Kiziaczka

P.S. Za piękny i przelemonowy nagłówek odpowiedzialność bierze Panna Lila, której to uściski i myziania wysyłam ogromne :)