Summer Don't Know Me, He Just Let Me Love In My Sea

Wiecie jaka jest rzecz najstraszliwsza, która może się Wam przydarzyć w długi weekend? Kiedy za oknem szaro, buro i pada? Taka, o której samo czytanie przyprawi Was o dreszcze i będziecie mieli ochotę zwinąć się w kulkę i popaść w chorobę sierocą?

Brak internetu.

I nagle zagina się czasoprzestrzeń, minuty trwają godziny, a Ty masz tyle wolnego, że nie wiesz co z nim zrobić. 

Posprzątasz całe mieszkanie tak, że można spokojnie jeść z podłogi, znajdziesz dawno niewidziany sweter (z radością weźmiesz go w ramiona, bo przez ostatnie kilka miesięcy byłaś przekonana, że na skutek ewolucji wyrosły mu nogi i opuścił Cię na dobre), wywalisz dwa wory niepotrzebnych pierdół i zrobisz porządek w piżamach. 

Mało?

Oczywiście, że mało.

Skończysz czwarty sezon Breaking Bad, po którym Twoje nerwy będą w strzępach i zaczniesz serię finałową. Nie, ona nie poskleja Twoich nerwów - wręcz przeciwnie, staniesz się wrakiem człowieka.

W przerwie (kiedy już nie wytrzymasz, bo za bardzo związałeś się z głównymi bohaterami) wyjdziesz w końcu na spacer i odkryjesz nowe, piękne krzaczory tuż za swoim domem. 

I tak Cię wtedy natchnie, przemyślenia wezmą, co takiego się stało? Kiedy i w ogóle jak? 

Niby jakim cudem, kilka kabli potrafi związać Cię na długie godziny przed pudłem z kolorowymi obrazkami (absolutnie nie mówię, że to źle. Wszystko zależy co przy pomocy tego 'pudła' robimy). Tym bardziej, że przynajmniej w moim przypadku, z internetami zapoznałam się bardzo późno. Kiedy wszyscy wokół serwowali po Onecie i ściągali mp3 z Kazy (czy jak to się wtedy nazywało), ja niczego nieświadoma skakałam sobie jak te jelonki po łąkach, wąchałam kwiatki i liczyłam na niebie obłoki. Niewinność w każdym calu, niezbrukana jeszcze Facebookiem*. Prace do szkoły pisałam ręcznie, czasami siedziałam w bibliotece i do niczego zupełnie nie była mi potrzebna klawiatura. Pawła do tej pory to dziwi jak ja się uchowałam - tu należy nadmienić, że mój pierwszy komputer dostałam będąc już na studiach, a połączenie internetowe było godne prędkości światła (kiedy Gamoń zasugerował mi żebym zaczęła prowadzić bloga, z rozbrajająca szczerością zapytałam: 'a co to właściwie jest?'. Odgłos facepalma było chyba słychać w południowych Włoszech). 

I teraz ja, sieciowy matoł upośledzony w rozwoju, a już na pewno w nim opóźniony, siedzę rozżalona i wpatruję się w ikonę dostępu do świata. Bo tam zostały piękne zdjęcia, bo tam ludzie tworzą piękne słowa, bo tam wszystko jest na wyciągnięcie ręki.

zdjęcia - Paweł

________________________♥_________________________

sukienka - Choies.com; sweter - Asian iCandy; szalik - Oysho; buty - prezent

*Jako ciekawostkę z której możecie się ze mnie śmiać, powiem Wam, że kiedy byłam jeszcze bardzo młoda (okolice końca podstawówki/początek gimnazjum) moi kochani Rodzice pozwalali mi czasami w wakacje przychodzić do siebie do pracy i...drukować strony internetowe. TAK, dobrze przeczytaliście. Potem sobie w domu wszystko czytałam, oglądałam czarno-białe zdjęcia (jak udało się dorwać 'kolorową drukarkę' to Chryste Panie, Kosmosie i Potworze Spaghetti, jakie to było szczęście) i 'surfowałam w sieci'. Jak się tak teraz nad tym zastanowię, to chyba tak po trochu te internety wtedy kradłam. Dobrze, że nie rozprowadzałam ich na czarnym rynku...