Plastic Beach

Przybywam dziś do Was z wpisem wprost z krainy mojej szczęśliwości. 

Jak zwykle trochę brakuje mi słów by dosadnie i w pełni opisać wszystkie moje odczucia związane z podróżą do Trójmiasta. Może zacznę od tego, że po raz pierwszy nie czułam się w Gdańsku jak na wakacjach, ale tak, jakbym po dalekich wojażach wróciła do domu. Wysiadając na dworcu miałam wrażenie, że zaraz wsiądę do mojego tramwaju i trafię do ukochanego mieszkania, gdzie tylko zrzucę bagaże i od razu pobiegnę na plażę. 

Moja własna piękna wizja.

Zamiast tego, szybko dojechaliśmy do hostelu, który w sumie traktujemy już jak nasz 'nadmorski domek', a jego właściciele nas samych jak dobrych znajomych. Psiaki witają się z nami skacząc i całując aż po szyi, a my wprost nie możemy się ze wszystkimi nagadać. Szybka runda do pokoju i już, piętnaście minut później cieszymy się widokiem skąpanego w świetle latarni mola. Szum morza, grupki znajomych cieszących się ciepłą nocą, dużo śmiechu, dźwięk gitar i smak zimnego piwa....jest pięknie, a ja jestem w tym momencie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. 

Wspaniały był to wyjazd i wspaniały czas, stojący pod znakiem waniliowego nieba, najwspanialszych zachodów i wschodów słońca, uwielbianych przeze mnie letnich zapachów oraz łapania ostatnich tramwajów, które tak bardzo nam lubiły uciekać. Jeszcze bolą mnie nogi od spacerów po skąpanych złocistym blaskiem zakamarkach, cały czas mam ochotę wbiec w morską falę, by choć na chwilę schłodzić gorące od piasku stopy i nie może przejść mi ochota na skosztowanie kolejnego tortu z cukierni Sowy. Wszystkie te przyjemności popijałam koktajlem na kruszonym lodzie w PiKawie i z uśmiechem na ustach, siedząc w ogródku ulubionej knajpy na Piwnej, delektowałam się wspaniałością dni i tym jak nieskończenie jest mi dobrze. Tak po prostu, bez zbędnych wymagań i bezsensownych zachciewajek.

zdjęcia zrobiliśmy Paweł i ja, Wasz...

________________________♥_________________________