Would You Like Me More If I Can Smile?

Traumatycznie zapowiada się dla mnie jutrzejszy poranek. Po prawie trzytygodniowej labie, odmóżdżeniu i leżeniu do góry brzuchem nastąpi ostre zderzenie z rzeczywistością, czyli powrót do pracy. Nie mówię, że się nie cieszę, bo ileż można się opierniczać. Nicnierobienie w końcu nawet mnie może się znudzić, jednakże tęsknić będę za powolnymi pobudkami o godzinie dziesiątej, wypasionymi śniadaniami, które na urlopie smakują jeszcze wyborniej i takim niczym niezmąconym spokojem, czasem płynącym jakby w zwolnionym tempie czy też ogarniającym mnie, wszechobecnym zen (tak, zawsze po powrocie z Gdańska jestem nastawiona dużo milej do świata. Wewnętrzny spokój, opanowanie, wyrozumiałość do tego co mnie otacza...nawet przeklinam mniej! A potem wsiadam do tramwaju numer trzy i wszystko pryska jak mydlana bańka). Wracając jednak do mojej traumy, jutro budzik zadzwoni o godzinie szóstej, a ja zwarta i gotowa będę musiała stawić czoła krakowskim kierowcom, świętym krowom pakującym mi się na drodze dla rowerów pod koła oraz z uśmiechem na ustach walczyć ze złem tego świata. 

Tak, jutro będę bohaterką.

Ale jeszcze dziś oczy nacieszę zdjęciami z jednego z najpiękniejszych parków po jakich miałam przyjemność spacerować. Jest to kolejne miejsce dzięki któremu moje serce bije szybciej na myśl o Trójmieście i kolejny znak, że chyba jednak tam powinnam wieść swój spokojny żywot. Pod drzewami chowałam się przed lejącym się z nieba upałem i cieszyłam feriom barw kwitnących kwiatów. Obserwowałam rude kiziaki, zakochane pary szukające odrobiny prywatności wśród poskręcanych alejek, uczących się w cieniu studentów i bawiące się w strumyku dzieciaki. Był to kolejny, wspaniały dzień, podczas którego zaciesz z twarzy nie schodził mi nawet na sekundę. Z resztą, co tu dużo opowiadać, zobaczcie sami.

zdjęcia - Paweł

________________________♥_________________________

sukienka, teczka - Not A Virgin Shop; kurtka - MMM; kapelusz - H&M; sandały - Oysho

Na sam koniec mam jeszcze dla Was takie małe ogłoszenie parafialne. Ponieważ od jutra żywot swój kończy Google Reader, a co za tym idzie, jeśli mnie przez niego podglądacie to Wam wyparuję z czytnika (no chyba, że już przenieśliście się na inną platformę do paczenia RSS'ów, Feedly na przykład), więc jeśli nie chcecie się mnie pozbywać i troszkę mnie lubicie, zapraszam na mojego Facebooka i Bloglovin. Stamtąd będę Was miziać, kiziać i wysyłać całusy.