Santa Claus Is Coming To Town

Do dzisiejszego wpisu zainspirowała mnie swoja 'Dorosłością' wspaniała Pani Ferreira. I naszło mnie na właśnie takie dziecięce wspominki, kiedy to pacholęciem będąc, piątego grudnia próbowałam jak najdłużej nie zmrużyć oka bo dostrzec choć maleńki skrawek pulchnego Jegomościa w czerwonym płaszczu.

Oczywiście nigdy mi się to nie udawało, koło godziny dwudziestej trzeciej wykończona czekaniem i zmożona czytaniem bajek przez moją Mamę zapadałam w sen głęboki wypełniony wieloma zimowymi przygodami. Mam jednak w sobie taki czujnik wewnętrzny, który o ustalonej we własnej głowie porze wybudza mnie nawet z najbardziej głębokiego sennego marzenia. 

I tak, gdy wybijała godzina trzecia w nocy zrywałam się spod kołdry i biegłam zobaczyć na co w tym roku zasłużyłam. W mej pamięci utkwiły najbardziej dwie (trzy - ale do tego dojdziemy) własnie takie noce. 

W jednej z nich wcale nie chodziło o prezent. Prezentu nawet nie pamiętam, w głowie utkwiło mi to, w co był zapakowany. Różowy papier w odcieniu magenty ozdobiony w srebrne słonie, które trzymały się jeden za drugim za ogonki. I te srebrne słonie były zrobione z takiego lustrzanego papieru w którym mogłam się odbijać. Naprawdę, ten skrawek różowego, szeleszczącego 'cosia' stał się moim skarbem na bardzo długie lata. Pieczołowicie trzymałam go w moim tajnym magazynie (o którym, dam sobie głowę uciąć, wszyscy wokół wiedzieli, ale dla mnie była to super tajna skrytka), złożonego w kosteczkę i wyciąganego na specjalne okazje w celu oglądania i odbijania swojej mordki w afrykańskich zwierzach. W moim dzieciństwie to było małe dzieło sztuki, które traktowałam tak, jak niektórzy kolekcjonerzy trzymający swoje zdobycze w specjalnych, zamkniętych pomieszczeniach, gdzie spokojnie mogą nad artystycznym arcydziełem pokontemplować. Taki właśnie był mój papier.. Był moją małą 'Mona Lizą'. 

Kiedy już trochę podrosłam i doszły mnie słuchy, że to Rodzice robią nas w konia i sami kupują prezenty, a Grubas w czerwonym to jedno wielkie oszustwo, z pokerową miną dalej pisałam listy i rżnęłam głupa, że dalej żyję w błogiej nieświadomości. Jako mała dziewczynka bawiąca się lalkami zapragnęłam dla nich domku. Wiecie, wtedy już dochodził do nas świat, reklamy mamiły wielkimi, różowymi willami Barbie i ja tak strasznie, strasznie pragnęłam taką nieruchomość posiadać. Pięknie i pieczołowicie więc wykaligrafowałam kredkami swoje marzenie i zostawiłam na stoliku. Kartka oczywiście następnego dnia zniknęła, a ja już cieszyłam się na mające mnie spotkać szczęście. Pamiętajmy jednak, że były to początki lat dziewięćdziesiątych, nasi Rodzice byli dopiero na drodze dorabiania się, a wszystko co przychodziło do nas z 'zagramanicy' było pieruńsko drogie. Nas jednak - dzieciaków mało to interesowało, domek miał być i już. 

Więc przyszedł szósty grudnia, godzina jak zwykle trzecia z minutami, podnoszę głowę, patrzę, JEST! Jest pakunek. Kołdra odrzucona pod sam sufit, poduszka na podłodze i już siedzę na dywanie rozdzierając ozdobną makulaturę na miliony kawałków. Po kilku sekundach moim oczom ukazały się mebelki: piekarnik, stoliczek i zlewozmywak. W kolorach fioletowym i różowym. 

Nowobogackiej chałpy nie było. 

Podnoszę głowę i widzę moich Rodziców, którzy obudzeni moją walką z pudełkiem wyczekiwali na reakcję. Pamiętam jak strasznie było mi głupio, bo z jednej strony nie chciałam Im pokazać, że to jednak nie jest domek, który miał być, a z drugiej, Mama zawsze mnie uczyła, że trzeba być miłym i zawsze dziękować i cieszyć się z prezentu. Więc siedziałam wśród kuchennych atrybutów z przyklejonym od ucha do ucha uśmiechem, a w głębi duszy zadawałam sobie pytanie, czy może ja coś źle napisałam w tym liście i może Oni po prostu się pomylili, bo przecież nie mogą mnie kochać na tyle mało żeby nie sprawić mi wymarzonego dworku firmy Matel (#dziecięcalogika)

Koniec końców, kuchenka okazała się być nie do końca tak nietrafiona jak z początku przypuszczałam. W późniejszych latach, wraz z koleżankami - sąsiadkami zbierałyśmy się w kupie i jedna przynosiła zestaw do sypialni, druga miniaturową kanapę, fotel i telewizor, a ja swoją wypas jadalnie - bawiłyśmy się o niebo lepiej niż jakbyśmy miały ten wielki, klockowaty dom. Ot, tak podsumowując.

Jeśli jeszcze Was nie zanudziłam i nie zniechęciłam ilością słów w tym wpisie, to opowiem Wam jeszcze jedną historię, związaną z Mikołajem tylko platonicznie. Możliwe, że jest to moje najwcześniejsze wspomnienie jakie pamiętam i dziw, że aż do tej pory tkwi w mojej głowie. Na pewno w tę noc było jeszcze bardzo daleko do 06.12, a ja miałam zaledwie parę wiosen za sobą. Żeby nakreślić Wam mniej więcej sytuację musicie wiedzieć, że w domu, na środku pokoju stało jeszcze moje drewniane łóżeczko, wokół którego porozstawiane były miśki i inne zabawki. Ja w tym czasie zasnęłam z moją mamą. Tej właśnie nocy przyśnił mi się zaprzężony w renifery powóz, wypełniony do samego nieba kolorowymi paczkami, z czego jedna została podarowana mnie i umieszczona pod wspomnianym wcześniej łóżkiem. Sen był na tyle realistyczny, że zerwałam się w środku nocy i przez następną godzinę rozwalałam wszystkie zabawki po pokoju, wchodziłam pod drewniane legowisko i szukałam obiecanej mi niespodzianki. To uczucie rozczarowania pamiętam po dziś dzień jak również zakłopotanie mojej Mamy, która za cholerę nie mogła sobie wtedy ze mną poradzić. Zawód, żal i nerw, bo przecież JA WIDZIAŁAM jak Święty zostawia dla mnie zapakowane zabawki, a tu ich wcale nie ma!

Z wielkim rozrzewnieniem wspominam zawsze te historie i mimo, że kilka z nich miało na mnie wpływ 'traumatyczny', to jednak do tej pory wywołują na mojej twarzy wielki uśmiech. Już wtedy było wiadomo, że z moim szczęściem i niezwykłą przypadłością zdiagnozowaną później jako gapiostwo, będę miała w swoim życiu dość sporo zabawnych przygód.

A Wam? Jakie mikołajkowe historie utkwiły najbardziej w pamięci?

________________________♥_________________________