All I See We're All Ghosts, We Are Broken

Zawsze miałam problem ze zbyt wielkim przywiązywaniem się do miejsc, rzeczy i ludzi. Hm, może 'problem' to nie jest do końca to słowo, którego powinnam użyć. Powiedzmy, że raczej skłonność. 

Tak. Tak jest lepiej. 

Jeśli już poczuję do czegoś lub z kimś emocjonalną więź, naprawdę bardzo trudno jest mi to nasze niewidzialne powiązanie przerwać. Od trzynastu lat używam tych samych perfum, jadam w tych samych ulubionych knajpach, jeżdżę do tych samych ulubionych miejsc i gdy tylko ktoś lub coś zagnieździ się w moim spokojnym i błogim życiu niczym klocek w Tetrisie to zmiana tego dobrego stanu rzeczy bardzo mnie uwiera.

Za około miesiąc będziemy się przeprowadzać i teraz, za każdym razem gdy wracam późnym wieczorem do domu, pokryta kurzem, brudem i zmęczona jak po przebiegnięciu maratonu, mam w sobie dwa zupełnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony skaczę ze szczęścia i gdybym mogła o naszym nowym kwadracie zagadałabym wszystkich na śmierć, ale z drugiej ogarnia mnie nieskończony smutek związany z pozostawieniem już za sobą pewnego długiego etapu w moim życiu.

Nie jestem w stanie dokładnie powiedzieć, kiedy zakotwiczyłam się w obecnym domu na dobre. Paweł śmieje się, że najpierw pojawiły się moje ubrania a dopiero potem ja. Pamiętam za to dokładnie kiedy 'mieszkanie' stało się moim domem. Pierwsze kłótnie przy wyborze mebli (i pamiętny czerwony stolik, przez który Paweł ma do tej pory zakaz dekorowania w naszych wnętrzach czegokolwiek), pierwsi wspólni goście, pierwsze całonocne rozmowy i wpatrywanie się zimowymi wieczorami na padający za oknem śnieg. Wiele dobrego pomieściły te ściany, wiele uśmiechów, wiele łez szczęścia i wiele pięknych słów. Rodziły się w nim przyjaźnie, szalone i nie zawsze do końca mądre pomysły. Każdy mógł, i z resztą wpadał o każdej porze dnia i nocy i mimo, że naprawdę te nasze cztery ściany są tak naprawdę bardzo małe, potrafiły zawsze wszystkich pomieścić. Przez wiele lat dopieszczaliśmy je, dbaliśmy oraz otulaliśmy tym ciepłem do którego chce się wracać po najgorszym dniu w pracy. I nie bacząc na tych kilka zadanych przez nas ran, np. po szalonym cydorwym korku, który nieomal pozbawiając mnie życia wbił się w sufit, zbudowaliśmy tu taką naszą małą niezniszczalną fortecę.

A teraz, za kilka tygodni przyjdzie nam się z nią rozstawać i tworzyć wszystko od nowa. Pomimo całej wielkiej ekscytacji i przeogromnej radości coś mnie jednak kuje w sercu i wkłada do oczu łzy bo właśnie tutaj wiele się zaczęło, tutaj wiele powstało i wiele w naszym życiu się zmieniało. Dokładnie pod tym dachem.

zdjęcia - Paweł

 ________________________♥_________________________

sukienka - prezent od Ritki