End Of The Road

Dziś będzie nudno. Nie mam do zaoferowania 'słit focioof' żywcem wyjętych z kultowej już eNKa. Stara jestem, więc pewnych rzeczy nie ogarniam albo po prostu nie nadążam za jakąś nową cmentarną estetyką (a przecież w taki dzień chyba powinnam). Z góry przepraszam.

Ostatni tydzień przyniósł za sobą kilka pożegnań. W pewnym sensie bolesnych (jeśli ktoś tak jak ja przywiązuje się do miejsc). Dokończyła żywota moja ukochana knajpa, która była od zawsze (epi)centrum wszelkich spotkań towarzysko - libacyjno - kulturowych w moim mieście. Nieważne czy się z kimś człowiek umówił czy nie. Tam się po prostu szło ze  świadomością, że kogoś znajomego się spotka. Zaliczyłam tam nawet okres stania za barem, co jakby nie patrzeć było moją najsympatyczniejszą fuchą do tej pory. No i nie ma. Skończyło się i lipa. Koniec został sowicie oblany, wytańczony, rozśpiewany i tylko smutek pozostał i sentyment jakiś, bo jednak z tym miejscem połowę życia związaną miałam. Na domiar złego i moich tygodniowych traum zamknęli mi przed nosem ulubiony lumpeks. Pan właściciel się wziął spakował i zamknął dobytek nikogo o tym nie powiadamiając. Nicpoń i Hultaj. Tak się nie robi stałej klienteli.

Ale co się stało to się nie odstanie. Ja odżyłam, nie boli mnie już nic, głos wrócił na swoje miejsce więc trzeba się wziąć za życie. A ponieważ w taką pogodę jak dziś grzechem jest siedzieć w domu to porowerowaliśmy z Panem Fotografem hen hen przed siebie ustrzelić coś nie coś. I tak powstał nowy wpis. Pełen gorzkich żali i małych smutków. Za co również przepraszam.

zdjęcia: Paweł Kolankowski

golf - sh

szorty - po mamie

buty - po mamie

torebka - sh

sweter - H&M

rajstopy - Gatta