Stay And Tell Me Your Story...

Dziś chciałabym Wam przedstawić najniewygodniejsze buty świata. Wynalazłam je tydzień temu w lumpeksie. Uwiodły mnie tym, że w moim mniemaniu miały 'coś' ze słynnych już obcasów Miu Miu. Chyba tylko słupek bo resztę dopisała sobie moja wybujała wyobraźnia. Tak wiem, poszło mi na oczy. Przymierzyłam i zaczęłam się zachwycać (nie czując jeszcze wtedy jak bardzo moje stopy w nich cierpią). A ponieważ kosztowały jakieś 20 zł (pani po znajomości jeszcze mi cenę obniżyła - uf dobrze, że koleżanki mamy mają ciucholandy) nie zastanawiałam się dłużej tylko wpakowałam je do swojej torby. Z wielkim uśmiechem na twarzy biegałam przez ponad tydzień, no bo TAKIE buty, za TAKĄ cenę to istny skarb. Nawet specjalne miejsce na półeczce dostały.

Ale dziś ta miłość, a raczej płytkie zauroczenie dobiegło końca.

Wszystko miałam wymyślone, od początku do końca zaprojektowane w mojej głowie. Plan niecny i w moim mniemaniu genialny. Ubrałam sukienkę (zdaję sobie sprawę, że multum dziouch tę sukienkę będzie miało, ale mnie się spodobała, była niedroga i jej zapragnęłam, po mimo tego, iż jest niewymiarowa jak nie wiem co, o!). Z szalika zrobiłam maleńką pelerynę z kapturem, przewiązałam się paskiem a na nogi włożyłam swoje 'cudowne' buciki. I zaczęło się. Moje stopy generalnie wyły z rozpaczy. Sama nie wiem czym to było spowodowane, czy niebotycznie wysokim obcasem, czy okropnie sztywną skórą, czy też okropnie dziwnym podbiciem. W każdym razie Chłopak prawie popłakał się ze śmiechu widząc jak w nich chodzę (a raczej staram się. Mój chód powinien trafić do 'Galerii dziwnych kroków Monty Pyton'a).

Dlaczego ich nie ściągnęłam i nie założyłam innych?

Z dwóch powodów.
Pierwszy - i tu do akcji wkracza mój upór. Zaplanowałam i już. I ma być po mojemu albo wcale.
Drugi - w pewien sposób postanowiłam się ukarać, by w przyszłości uruchomić swoje szare komórki przed popełnieniem jakiegoś głupiego zakupu. A nie popadać w tępy zachwyt nad rzeczą kompletnie nieprzydatną.

W każdym razie, gdzieś tam w środku tli się jeszcze nadzieja, że jak pobiegnę z nimi do szewca to Pan mi je ładnie rozbije i cierpieć nie będę. Ale to się okaże. Póki co zostawiam Państwa sam na sam z plikiem zdjęć upamiętniających moją zakupową porażkę.

Muszę przyznać, że zdjęcia do zachwycających nie należą. Wiało TAK mocno, że z ledwością przyszło mi ustać w jednym miejscu przez pięć sekund bez ruszania się na boki, tudzież przyjmowania innych dramatycznych póz. Oczywiście pogoda musiała się popsuć w momencie kiedy zamykałam drzwi wejściowe, bo zanim wyszłam świeciło piękne słońce, nie wiało a temperatura była sprzyjająca. O losie!

zdjęcia: Paweł Kolankowski

sukienka - H&M

szalik - H&M

pasek - najromantyczniejszy prezent świata z Robanu za 2 zł

zakolanówki - Gatta

buty - sh