ABC Syndrom

Ostatnio wpadłam w szał przerabiania praktycznie wszystkiego co wpadnie mi w ręce. Kombinuje, skracam, przeszywam, czego dowód mogliście zobaczyć w kilku poprzednich wpisach. Większość wieczorów upływa mi pod znakiem: 'tu przytnij, tam przeszyj'. Nie mówię, że to co mi 'wychodzi' wprawia mnie w zachwyt i jest mega turbo skomplikowane. Oj nie, co to to nie. Proste sprawy z którymi chyba nawet ślepy bez rąk poradziłby sobie bez większych problemów (i nie mam tu w zamiarze nikogo obrażać - zamiarem mym jest tylko w sposób obrazowy pokazać jak bardzo proste jest to co staram się robić). Ale cóż najważniejsze, że w końcu się wzięłam i próbuję i uczę się  i co najważniejsze sprawia mi to niekłamaną przyjemność. Tak więc możecie się tu spodziewać, moi mili Państwo, wielu niekoniecznie udanych ale jednak moich 'szwalniczych' prób albo raczej błędów.

Dziś jednak będzie nieco z innej beczki. Większość ciuchów które tu na sobie mam już prezentowałam, ale nic nie pasowało mi bardziej do tej swetrowej sukienki. Wyszperałam ją dosłownie przez przypadek w Stradivariusie w trakcie szybkiego rekonesansu przecen. Baardzo mi się spodobała ze względu na swoje ładne sploty, kolor i to, że pod spodem ma wszytą tiulową halkę. Pojawił się tylko jeden problem, ponieważ należę do tej grupy kobiet które natura obdarzyła syndromem ABC (Absolutny Brak Cyca) bałam się, że kieca będzie się bezczelnie obsuwać w najmniej odpowiednich ku temu momentach. 'No nic', pomyślałam i weszłam z nią do przymierzalni. Na moje szczęście okazała się bardzo stabilna, tak też z wielkim uśmiechem na ustach pobiegłam z nią do kasy. Zaznaczyć również muszę, iż jest bardzo ciepła i w połączeniu z grubym, wełnianym swetrem i szalikiem było mi w niej naprawdę gorąco (biorąc pod uwagę to, że za oknem temperatura w okolicach dziesięciu stopni - serio, w pewnych momentach oblewał mnie siódmy pot). Jedyną jej wada jest brak wszytego zamka błyskawicznego co jest sprawcą dziwnych wygibasów wykonywanych przeze mnie w trakcie ściągania.

Jeśli chodzi o zdjęcia, robienie ich w takiej ciemnicy i szarzyźnie jaka panuje za oknem to niezłe wyzwanie. Topniejący śnieg odkrywa wszędzie 'skarby' zostawione przez naszych czworonożnych milusińskich plus gołe drzewa i wszędobylski bród na ulicach nie nastraja specjalnie na dłuższe spacery. Ale z drugiej strony chwilowe 'ciepełko' trzeba wykorzystać by w domu do końca nie zdziadzieć. Więc niczym przebudzone przedwcześnie niedźwiedzie odkryliśmy (o dziwo) soczyście zieloną polanę i na niej postanowiliśmy uwiecznić tę niecodzienną chwilę wyjścia ze swojej pieczary.

Dziś również miałam zaszczyt uczestniczyć w spotkaniu krakowskich szafiarek. Przybyłyśmy na nie w zatrważającej ilości - mianowicie było nas sześć. Nie mogłyśmy się nagadać. Ja odniosłam wrażenie jakbym Dziewczyny znała od zawsze. Cudownie się z nimi rozmawiało dosłownie o wszystkim i mam ogromną nadzieję na więcej takich 'zlotów'. Dokładnie o spotkaniu opowiem kiedy dorwę się do zdjęć bym ładnie moje słowa mogła zobrazować.

zdjęcia: Paweł

sukienka - Stradivarius

szalik, sweter - H&M

rajty - Gatta

buty - Fleq