Play Together

Sylwestrowe szaleństwo powoli zamienia się w wspomnienia więc spokojnie, już bez bólu mięśni można zasiąść do klawiatury i coś tu naskrobać. Końcówka poprzedniego roku umknęła szybko na spotkaniach z przyjaciółmi i błogim 'nic nie róbstwie'. Co się człowiek będzie. Raz na jakiś czas każdemu należy się odrobina lenistwa, a ponieważ zmiany które w moim życiu zaszły w przeciągu ostatnich 365 dni nie pozwalają mi na tak częste widywanie się z towarzyszami tak też trzeba nadrabiać. Impreza pożegnalno - noworoczna wypadła epicko, łącznie z unicestwieniem zastawy Mamina kolegi, który wykonał piękny lot w stronę stołu. W połączeniu z tzw. 'slow motion' dało to potem na dywanie istny obraz nędzy i rozpaczy. Ale przecież stary rok trzeba wypędzić z przytupem więc nie mogliśmy zawieść.

Ja ten poprzedni mogę zaliczyć do jak najbardziej udanych, wypełniony wieloma niespodziewanymi zwrotami akcji, odkryciami i szczęściem. Tak więc mam nadzieję, że ten Nowy nie pozostanie mu dłużny i też mnie i Was miło zaskoczy. Czego Wam serdecznie życzę. 

Ale póki co, by nie było szablonowo, opowiem o moim pewnym zboczeniu. Mianowicie, wraz z przyjściem stycznia w moim organizmie pojawia się nieodparta chęć na truskawki. Dosłownie, po prostu skręca mnie z pragnienia na samą myśl o nich. I nie mam tu na myśli mrożonek czy innego tego typu świństewka. Pożądam prawdziwych, zerwanych z krzaka, ogromnych, czerwonych, polanych bitą śmietaną. Znajomi śmieją się, że w ten sposób wychodzi właśnie ze mnie tęsknota za cieplejszymi porami roku i znudzenie chłodem, śniegiem i szybko zapadającymi wieczorami. Kilka lat temu nawet jednym z prezentów urodzinowych były dwa kosze tych owoców. Nie mam pojęcia skąd je wytrzasnęli, wiem tylko, że tata koleżanki musiał dość okazały w kilometry kawał drogi pokonać by je zdobyć. Za co szczun i ukłon po sam pas. 

Dlatego teraz, jako przejaw owej tęsknoty chciałam Wam pokazać nieco bardziej wiosenny zestaw. Powiem szczerze naprawdę nie mogę się doczekać by móc w nim wsiąść na rower i rozkoszować się ciepłymi promieniami słońca. Niestety póki co muszę go skrzętnie ukrywać pod grubym płaszczem. 

Spódnica ma już kilkadziesiąt lat i została przeze mnie dość mocno skrócona, gdyż jej długość sięgała samej ziemi. Krótsza dużo lepiej się układa. Z kolei granatowy sweter z łatami to jedno z moich sezonowych pragnień, spełnione przez Chłopaka, czym nie powiem wprowadził mnie w niemałe zaskoczenie, bo to dokładnie ten, który kilka miesięcy temu chciałam kupić, a którego cena mnie z miejsca powaliła na kolana. Toteż, tu również wielkie podziękowania za przeceny.

Klika dni temu, na portalu We Dwoje ukazał się wywiad ze mną. Jeśli ktoś chce się coś nie coś na mój temat dowiedzieć serdecznie zapraszam. Również z tego miejsca chciałabym podziękować Pani Marcie Kosakowskiej za współpracę i bardzo miłe słowa. 

zdjęcia: Paweł Kolankowski

spódnica - vintage +diy

koszulka - sh

pasek - był już dołączony do spódnicy

sweter - Oysho

torebka - Vintage Shop

buty - po mamie

skarpety - H&M

bandana - znaleziona w Pawła szafie