Broken In A Song

Chyba nie ma nic bardziej działającego na nerwy jak nowy ciuch, który po kilku dniach noszenia nadaje się do kosza. Mało tego, omal do niego nie trafia. I to nie z winy producenta, nie z własnej tylko ot, z powodu złośliwości rzeczy martwych.
Zapraszam Was zatem do przeżycia ze mną historii pełnej grozy, dramatów i rozpaczy.

Zaczęło się jakże bajkowo. Piękne słońce, przyjemne ciepło lejące się z nieba, śpiew ptaków a we włosach wiatr...wiosna pełną gębą. Nic nie zapowiadalo mającej nadejść za kilka godzin tragedii. Nieśpieszna wycieczka krakowskimi uliczkami, odwiedzanie ulubionych zakamarków do których w jeszcze nie tak dawne mrozy nie było nam śpieszno, ba! odkrywanie nowych rowerowych skrótów...jednym słowem sielanka. W głowie rozbrzmiewała mi tytułowa melodia a ja oddawałam się dwukołowej rozkoszy.

Wszystko to miało brutalne zakończenie w momencie wtoczenia się do klatki schodowej. A dokładnie mówiąc w chwili gdy podniosłam Pawłowy rower (żeby nie było, że ja biedna wykorzystywana jestem okrutnie niczym w jakimś obozie pracy. Co to to nie, pełna współpraca, po prostu moje dwa kółka są dwa razy cięższe niż Jego;>). Na moich pięknych, praktycznie nowych, nie mających jeszcze nawet dziesięciu dni, a ubranych może cztery razy spodniach pojawiła się turbo, gigantyczna czarna, smarowa maź. Świeczki mi w oczach stanęły, nerw podskoczył na niebezpiecznie wysoki pułap i zaczęła się akcja ratownicza. Pranie, babranie masłem oraz wypłukiwanie Ludwikiem nie dało rady. Smar wżarł się w gacie i nie chciał puścić. Ja rozumiem, że pastelowe, że ponoć sezonu hit ale durna mazio masz miętusowy rower to Ci powinno wystarczyć. Od moich spodni wara. W momencie gdy zauważyłam, że od szorowania znika jedynie ich kolor a nie plama dałam za wygraną. Przyznaję się bez bicie wywiesiłam białą flagę i poszłam chlipnąć w kąt. Wtedy to, niczym superbohater z powiewającą na wietrze peleryną, z pomocą przyszedł Paweł i wynaleziona przez Niego pasta BHP (bo jak wiadomo BHP jest najważniejsze).
Rozpoczęło się ostatnie starcie.
Lemonek vs. tłusta i niezwykle uparta plama.
I jak to bywa w tych wszystkich 'zagramanicznych' filmach na końcu, ja niczym Harry Potter w pojedynku z Voldemortem, jak ta porucznik Ripley w ostatecznym starciu z Obcym zaczęłam wygrywać. Tak moi Mili, to była moja chwila.
Triumf nadszedł dziś rano, kiedy to po wysuszniu pantalonów doszłam do wniosku, że jaśniejszy kolor na jednej nogawce nie rzuca się aż tak bardzo w oczy, może nawet nieświadome mojej tragedii osoby nie zauważą różnicy.
Mission completed, a ja się odmeldowuję.

zdjęcia - Paweł Kolankowski

spodnie - Zara; płaszcz - Asos; marynarka - Armani - vintage; pasiak - H&M; jeansowa koszula - od Bloo.; torebunia, orzełek i brochy - Parfois; trampeczki - Converse