Rain On Your Parade

Dochodze do wniosku, że po świętach powinien pojawić się jeszcze jeden dzień wolnego w którym to od tych świąt będzie można odpocząć. Dojść do siebie po przejedzeniu i uciec od nigdy nie zamykającej się jadaczki ciotki Krysi, wyściskującej pucki babci Zosi i wszystkowiedzącego dziadka Kazia (niepotrzebne skreślić, bądź brakujące dodać). Nie wspomnę już o 'niby przypadkiem' rzucanych aluzjach dotyczących ślubu, dzieci, psa i kota, tudzież innych rzeczy o których 'w tym wieku już powinniście myśleć'. Jeden maleńki, nadprogramowy dzień na zrobienie przeciągłego 'uff' - chyba nie proszę o zbyt wiele?

I bez tych właśnie dodatkowych 24 godzin nic nieróbstwa, ja, przyczłapując do pracy we wtorek (przy okazji gubiąc na środku drogi światełko od roweru...why losie, WHY!?) wyglądam jak zombie, czuję się jak typowy zwłok i staram ukryć pod biurkiem, by przypadkiem ktoś nie pomyślał, że mam ochotę uzupełnić stos papierów. Oprócz tego jęczę, rozpaczam nad wpływem księzyca na moją psychikę oraz ciasta na swoją tuszę. Trauma, mrok i Mordor powiadam Wam.

Ale, ale nie mogłam sobie przecież popsuć całego tygodnia jednym dniem. Z resztą jakbym mogła skoro w codziennej drodze do mojego pracowniczego miejsca towarzyszy mi śliczny i kiziaczny królik, który to sobie kica w trawie wzdłuż mojej (prawie) polnej drogi. Jest też bury lisior i piękny bażant dumnie kroczący między pociągami. Od razu micha się cieszy, gdy o świcie właśnie tacy towarzysze podróży stawiani są na mojej drodze. Nic tylko potem skakać i błyszczeć niedorozwojem umysłowym w samym środku parku.

zdjęcia - Paweł Kolankowski

sukienka, spódnica - Zara; golf, czapa - H&M; podkolanówki - Szpiegulowy gift; trapki - Converse; teczka - Parfois