The Taste Was Sweeter, The Nights Of Wonder

Kończy się niestety weekend idealny. Nieśpieszne miejskie wędrówki, wylegiwanie do południa w promieniach słońca i narkotyzowanie się zapachami kwiatów w Ogrodzie Botanicznym. Uwielbiam właśnie taki czas, kiedy człowiek nigdzie się nie śpieszy, leniwie popija owocowy koktajl i wsłuchuje się w wieczorne śpiewy ptaków. I  nawet ludzie dziwnie się do siebie uśmiechają (serio, już nawet myślałam, że coś ze mną nie gra, upaćkałam się czymś czy jak, skoro co druga napotkana persona wysyła mi promienny obraz szczęki. Miłość do świata wszystkich ogarnęła. W sumie to smutne, że takie zjawiska dziwią a nie są spotykane na porządku dziennym). Nawet pobudka, która ma nastąpić za kilka godzin boli jakby mniej w tak przyjemne dni. 

Wszystko staje się proste. Dobre, niezłośliwe myśli cisną się do głowy (co mnie, jako osobę wiecznie dogryzającą i wyśmiewającą cały świat również dziwi). W sumie chciałoby się tyle napisać, tyle powiedzieć, ale jakaś tam wewnętrzna obietnica, że ta mała strona nie będzie kopalnią moich małych filozofii, przemyśleń kłębiastych i nie do końca mądrych słów mnie powstrzymuje. Bo nie lubię łamać postanowień. Czy to swoich, czy takich składanych otaczającym mnie osobom. Poza tym gupek ze mnie i mięsny jeż i pewnie przestalibyście mnie lubić (o ile w ogóle). 

Także dość, dość, wracam do sedna ubraniowej sprawy. 

Sukienka to lumpkowe znalezisko, funkiel - nówka, nieśmigana. Z koronkowymi mankietami przy rękawach i trzema falbankami - uroczość nad uroczościami. Do tego grochowe rajtki, wygodne szybkobiegi i tak odziana ruszam na podbój świata. 

zdjęcia - Paweł Kolankowski

sukienka - second - hand; buty - H&M; torebka - Parfois; pierdzień mocy - Asos; rajtuzki - od Kiziaka