Still There's No View...No Green, No Blue

Wczoraj miała miejsce wiekopomna chwila.

Wczoraj po raz pierwszy w moim krótkim życiu zdecydowałam się na zakup biletu miesięcznego (zimno jest i pada, roweros powoli zapada w zimowy sen, a moje serce już za wrażliwe na emocje związane z jazdą na gapę). Tak, dobrze przeczytaliście, to moja pierwsza taka fanaberia. Przez cały okres studiów nie był mi potrzebny wcale (chwała Bogu, za mieszkanie w miejscowości położonej całkiem niedaleko Krakowa), więc wszelakie przygody związane z jego kupowaniem mnie ominęły. A trzeba wiedzieć, że w mieście Królów Polskich o zaopatrywaniu się w bilety krążą wręcz legendy. Sama byłam naocznym świadkiem gigantycznych kolejek, swą wielkością dorównującym tym za komuny (tych z kolei świadkiem nie byłam, a dokładniej rzecz mówiąc - moja pamięć nie sięga aż tak daleko), które zakręcały nieraz kilka uliczek dalej. Wiadomo wtedy było, że wakacje się skończyły, a studenty przyjechały. 

Cóż w tych kolejkach się działo, do jakich historii dochodziło...

Jestem pewna, że nawiązały się w nich niejedne przyjaźnie, niejedna dziewczyna spotkała swą miłość, a niejedna ją w tych 'ogonkach' straciła. Niejedna została stoczona walka i niejedno przekleństwo w nich padło. Zdrada, pot i łzy (jak to powiedziała Freta: 'Prawie jak przed drzwiami do Dziekanatu') i nagle, po tylu latach, ta legenda miała dotknąć mnie. Może już nie tak spektakularnie, właściwie to tylko liznąć miała, ale nagle poczułam się osiem lat młodsza (na co komu kremy na zmarszczki, środki odmładzające? Wystarczy iść po Krakowską Kartę Miejską).

Doczłapałam się więc do punktu na Mogilskiej, który powitał mnie już stojącymi za sobą gęsiego ludźmi. 'Yay!' - krzyknęłam w myślach i truchtem, podniecona, pobiegłam na koniec tasiemca. Paweł w tym czasie z rozrzewnieniem postanowił powspominać swoje kilkugodzinne wyczekiwanie na otrzymanie upragnionego, zalaminowanego prostokącika, a ja czułam się jak na początku studenckiej kariery. Odczekałam swoje, by po kilku dłuższych chwilach stanąć oko w oko z Panią z okienka żywcem wyjętą z filmu Barei. Na nic się zdał mój uśmiech numer pięć, dzień dobry, dziękuję i do widzenia. Za szybą spoczywała skała. Nie do tknięcia, nie do skruszenia. Twarda i zimna niczym głaz. Całość mojej podróży w czasie dopełniły stojące w kącie fotele pamiętające chyba jeszcze początki lat siedemdziesiątych. Mówię Wam, retro pełną gębą! 

W każdym razie jakoś mojego życia ponownie poszła o dziesięć stopni w górę (zaraz po zaopatrzeniu się w okulary na początku roku) i już ze spokojem w sercu mogę się bujać gdzie tylko mnie oczy poniosą. Lemon odkrywa świat. Taki ze mnie cwaniak.

zdjęcia - Paweł

________________________♥_________________________

sukienka, sweter - second - hand; szalik - H&M; oksfordy - Pull&Bear; teczka - Not a Virgin Shop