panna lemoniada: When I'm bored I send vibrations in your direction through the satellite mind

Mój romans z butami na obcasie bywa bardzo skomplikowany. Raz się nienawidzimy, obrzucamy inwektywami i nie możemy na siebie patrzeć, a raz nie jesteśmy w stanie wręcz się ze sobą rozstać. Przetańczylibyśmy całą noc i spędzili razem cały następny dzień. Ot, tak jak to bywa na początku każdego związku, gdy godzina bez siebie trwa wieczność i najchętniej nie wychodziłoby się z ~~łóżka~~ buta. W moim przypadku jest to jednak totalna sinusoida i kilka takich właśnie związków mam już za sobą.

No nie wyszło nam.

A to obcas za wysoki, a to podbicie nie takie, obtarcia, uciskiwania i bolące plecy. To nie dla mnie. Nie o takie pisiont twarzy lemona mi chodziło. Poza tym nie pasowaliśmy do siebie. Ja wolałam plisowane sukienki w jelonki, a obcasy próbowały mnie zmusić do bardziej kobiecego wydania. Związki w których jedna strona chce siłą zmienić tę drugą nie mają szans trwać długo.

Do czasu...

Do czasu aż to ja sama postanowiłam poddać się obróbce i odrobinę 'apgrejdować'. Pisałam już tu Wam, że od kilkunastu dobrych miesięcy wszystkie dziewczęce rzeczy poszły w odstawkę a moja szafa przeszła małe przepoczwarzenie. Rok temu o tej porze zupełnie nie byłam zadowolona z siebie i z tego jak wyglądam. Wszystko było niedopasowane, nic ze mną nie współgrało. Powoli więc zaczęłam zmieniać swoje myślenie, nastawienie nie tylko do swojego wyglądu, a co za tym idzie również w pewnym stopniu pewności siebie, ale też do życia. Na początku przeorganizowałam swoje komody i wyrzuciłam pięć worków ubrań. Tak, pięć wielkich worków, w których spokojnie zmieściłyby się poćwiartowane zwłoki. Pozostałej ilości ciuchów sukcesywnie znajduję nowe domy na fanpejdżu czy tez u przyjaciół i znajomych. Zaczęłam ćwiczyć, schudłam, na wieszakach pojawiało się coraz więcej bardziej kobiecych rzeczy, a ja sama spoglądałam w lustro już bez poczucia żenady. Zdaję sobie sprawę, że życiowych modyfikacji nie można dopatrywać się w zewnętrznej metamorfozie bo to chyba puste i głupie, ale to dało mi kopa do otworzenie kolejnych drzwi w mojej głowie i teraz szykuję się do kolejnych zmian, które mam nadzieję nadejdą szybko i dadzą mi naprawdę wiele satysfakcji.

W każdym razie, bo troszkę odbiegłam od tematu i się Wam uzewnętrzniłam, wraz z reorganizacją szafy znowu pojawiły się moim życiu obcasy. I nie mam tu na myśli kilkucentymetrowych słupków w botach (you know, jak romansować to tylko z tymi niegrzecznymi, grzesznymi ~~chłopcami~~ butami).

Delikatne sandałki na szpilce - check.

Czarne czółenka - check.

Największe jednak obuwnicze szaleństwo sprezentował mi na urodziny Paweł, na widok którego Frecioch zakrzyknął, że rozwalę sobie mózg i umrę. Póki co jeszcze żyję;)

Panie i Panowie, przed Wami - The Sandals of Doom.