When We Explode Comets Burn Like Us When They Die

W sumie za chwil kilka biegnę na pociąg, ale tak bez pożegnania nie wypada wyjeżdżać (choćby na te kilka dni, ale nie wypada - kultura przede wszystkim, a jak!). Pogoda nie nastraja optymistycznie, w Krakowie w ciągu dnia dolało, pogrzmiało a czarne chmury krążą nad osiedlem niczym chmara Dementorów. Doprawdy strach się bać.

Ledwo zmieściłam się w walizce i powoli dopada mnie podróżniczy stres (a to, że się pociąg wykolei, a to, że będzie jechał ponad 24 godziny, niedobre człowieki mnie okradną a w przedziale będę siedzieć z wiecznie płaczącym dzieckiem). Twarda będę, nie mogę się wszak poddać przeciwnościom losu bez walki.

Sukienka, którą tu widzicie to kolejny grochowy nabytek. Tak, groszki bezapelacyjnie podbiły moje serce i ciągle mi ich mało. Do niej dobrałam jeden z ulubionych wisiorów - dyndorów. Jamnik rządzi! Do tego również ma na kokardzie 'kieckowy' wzór. Jak to się mówi: 'Jaki pan, taki kram'.
A na obecną niepogodę niezastąpione kalosze. W nich może mnie zaskoczyć każda ulewa. Ja jej język pokażę, zrobię gest Kozakiewicza i z impetem wpadnę w kałużę. Ihaaa!

Pozdrowienia znad morza i do zobaczenia za dni kilka moi mili Czytelnicy!

zdjęcia - Paweł

sukienka - Zara; teczucha - Parfois; Huntery - KaloszeNoszęPl; jamnior - Szpiegulowy gift