Will You Take Me High To The Moonlight?

Pamiętam, że w zeszłym roku o tej porze wszystkie krótkie gacie, sandały i tym podobne letnie oręża leżały już głęboko w szafie. Ja, przygotowana na tę ewentualność zaopatrzyłam się w kilka grubych swetrów, jesiennych botków, kocyko - szalików...i póki co większość leży w szafie. I chwała bo na samą myśl o porannych przymrozkach wzdryga mnie i mdli. Co nie zmienia faktu, że wyjeżdżając do pracy witam się z wschodzącym słońcem, w torbie wiozę spodenki na zmianę (żeby mi się tyłek w jeansach po wyjściu z niej nie zagotował), a łapy ogrzewam w rękawiczkach. Jednakże wolę to niż przywdziewanie bazyliona swetrów, kurtek i majtków z golfem.

To bordowe coś z łatami na łokciach to właśnie jeden z owych ostatnich zakupów (tak jestem hipokrytką i kłamczuchą - jak widać ten na dnie szafy nie spoczywa), ale jest idealny właśnie na wczesnoporanne/wieczorne rowerowanie. Poza tym po wywnięciu rękawów przestaje być tak bardzo 'grzewczy'. Lisek - chytrusek przyjechał ze mną znad morza. Jakże miałabym się oprzeć małemu złotemu rudzielcowi z zielonym brzuszkiem? No jak? Tym bardziej, że Pani która prowadziła kram była tak kochana i urocza, że żal było od Niej czegoś nie wziąć. A wierzcie mi, takiej biżuterii miała masę i trudno było się zdecydować czy chce się może dinozaura, czy wieloryba czy pawia z ogonem pełnym różnokolorowych kamieni. Tak więc mam nowego towarzysza przejażdżek i spacerów.

Na sam koniec jeszcze kącik z cyklu 'Dobre rady cioci lemoniady'.
Nigdy nie przywiązujcie długaśnego szalika do torby! Wkręci się Wam w zębatkę (przyznaję, jestem łajzą i gapą), Wy prawie wybijcie zęby, smar stanie się Waszym przyjacielem do końca dnia, a od niosących pomoc, półnagich (tak, dobrze przeczytałyście) Panów Żuli, umazanych bliżej niezidentyfikowaną cieczą się nie odgonicie. Nie wystarczą słowa: 'Nie dziękuję, ja sobie poradzę', odpowiedź usłyszy cała ulica: 'Dzieee Pani! my pomożemy! my się znamy, pani se rady nie da!'. I tak zobaczyłam mój rower wywijany i obracany w cztery strony świata. W sumie Panowie się spisali, szalik wyciągnęli, rower odstawili, o 5 złotych nie poprosili, a ja byłam tak zdumiona, że zapomniałam im tego zaproponować. Dziękuję i pozdrawiam Panów z ulicy Miodowej.

zdjęcia - Paweł

sweter, koszula - H&M; spodenki - vintage; szalik - sh; buty - bezimienne; lisior - gdański kramik; pierdzienie mocy - Szpiegowska sprawka