Every Time We Live Together We Die A Bit More

Jesień w tym roku jest totalnie rozkoszna. Upajam się jej kolorami...ciepłem, słońcem ostro przedzierającym się przez coraz bardziej ogołocone z odzienia korony drzew. Chwilo trwaj - jesteś piękna! W zeszłym roku nawet przez myśl nie przeszło mi by zanurkować w wielkiej kępie liści i taplać się w nich niczym w bąbelkowej kąpieli. Raz, że było zimno, dwa o tej porze chyba niewiele z nich zostało. O dziwno nawet Jantar odżył i (z trudem bo z trudem) przemierza szlaki pokryte listowiem. Trochę mruczy, skrzeczy i daje mi do zrozumienia, że ciągle do siebie nie doszedł po wcześniejszych wojażach, ale niech moje spacerowe rowerowanie potraktuje jako swego rodzaju rehabilitację. W końcu musi się jeszcze poruszać, a w taką pogodę grzechem byłoby nie wyściubić pyska zza progu czterech ścian.

Paweł widząc mnie w tych szmatkach stwierdził, że wyglądam jakbym po przebudzeniu opatuliła się kołdrą i tak pognała na spotkanie z wielkim światem. W sumie chodziło mu chyba głównie o dodatkowy kocyk, którym to się otulam podczas biegu na autobus w chłodne już poranki, bo za chińskiego boga nie mogę dojść do tego jakim cudem sweter skojarzył mu się z pierzyną ('No jak nie rozumiesz? Taka miękka i puchata jesteś przez te warstwy!')*. W każdym razie mnie w takim zestawieniu jest super turbo ciepło i każdy przymrozek może mi naskoczyć.

zdjęcia - Paweł

sukienka brązowa - sh; sukienka biała - Oysho; sweter, rękawiczki - HaM; rajty - Accessorize; buty - Primark; torba - Parfois

*Porównał mnie również do Barbarzyńcy z przewieszonymi skórami i innymi tego typu barbarzyńskimi atrybutami. Skąd i jakim cudem mu się to w głowie urodziło pozostanie dla mnie zagadką do końca życia.