Snow Lovers Are Dancing

Najfajniejsze co przyniosło mi prowadzenie bloga to możliwość poznawania nowych, wspaniałych osób. Całowieczorne plotkowania (internetowe, czy telefoniczne), poważniejsze dyskusje o wszystkim i o niczym stały się nieodzownym elementem każdego dnia, bez którego, przyznaje, byłoby mi teraz bardzo smutno. Nie wspomnę o wspólnej pomocy w wyszukiwaniu i przesyłaniu łaszków bo u nas akurat danej bluzeczki czy sukienuni już nie ma. Niezmiernie ułatwia to rozszerzanie i uzupełnianie naszych szaf. Mam nadzieję, że w tym roku te sieciowe gadaniny zmienią się w spotkania przy piwie czy innej, równie smacznej cieczy. Byłoby pysznie.

Ale jest też i druga strona.

Mówię tu o czytelnikach (ha! spodziewałyście się pewnie teraz nastąpi wysyp żali i traum i wszystkiego co najgorsze!). Przyznam szczerze, że trudno było mi, oraz w sumie nadal jest, wyobrazić sobie, że ten blog może wzbudzać w kimś pozytywne emocje (i nie, nie jest to udawana skromność, tylko taka luźna kontemplacja nad sensem lemoniadowego pisania). Jakież było moje zdziwienie, gdy któregoś pięknego, letniego dnia na moją skrzynkę przyszybował mail od pewnej Czytelniczki. Oprócz słów od których spłonęłam w pąsach było coś, co do tej pory mimowolnie wywołuje na moim ryjku uśmiech. Mianowicie, dziewczyna wiedząc o mojej rowerowej pasji podesłała mi zdjęcie spódniczki całej pokrytej dwukołowcami i zapytała czy takiego cudeńka nie chciałabym posiąść w moje ramiona (bo kto inny jak nie ja). Nie muszę Wam chyba opisywać mojej reakcji, powiem tylko tyle, że klawiatura pod paluchami omal się nie zapaliła. Kiecunię oczywiście odkupiłam, a po tym jak do mnie przybyła stała się z miejsca jednym ze skarbów w mojej szafie. Bo to nie jest rzecz 'wychodzona', wypatrzona w sklepowej witrynie. To taka niespodziewajka, coś co spadło nagle z nieba i sam fakt pomyślenia o mnie, jako o kimś komu dana rzecz spasuje działa jak mały rozrusznik serca, które cieszy się i raduje za każdym razem kiedy na nią spojrzę.

Jeśli przemiła Czytelniczka w ogóle dalej zagłębia się i nudzi przy moim blogu to serdecznie pozdrawiam i dziękuję za jedną z najmilszych niespodzianek. Joł!

zdjęcia - Paweł Kolankowski

rowerowa kieca - Czytelnikowa niespodziewajka; spódnica numer 2 - Zara; sweter - HaM; pasek - vintage; zakolanówki - prezencioch; buty - HD; teczucha - Prafois

P.S. I proszę mi wybaczyć wygląd zmokłego sierściucha. W między czasie przeszła nad nami śniegowo - deszczowo - 'niewiadomo co to z nieba leci' burza;)