Only Love Can Break Your Heart

Wiecie co jest najgorsze [przynajmniej dla mnie] kiedy zmieniają się pory roku na te zimniejsze? Wielki powrót turbo, mega obżarstwa. Nie żebym nie zajadała się smakołykami przez cieplejsze miesiące [generalnie należę do osób, które ile widzą tyle zjedzą], ale w momencie przekroczenia magicznej daty 01.10 zaczyna się hard core. Żeby nie powiedzieć brzydko, najchętniej wpierdzielałabym wszystko co mi tylko wpadnie w ręce. Staram się jednak być twarda i walczyć ze sobą, coby nie skończyć z tyłkiem wielkości trzydrzwiowej szafy [choć może wtedy miałabym wreszcie gdzie wsadzić sobie te wszystkie moje szmaty] tak jak to prawie udało mi się osiągnąć rok temu. Nie pomaga mi jednak fakt mijanej codziennie  bladym świtem Piekarni 'bazy', z której o szóstej rano unosi się zapach lukru i pieczonych pączków. Uwierzcie mi - to zabija od środka. Potem siedzę w pracy i przez połowę 'dniówki' moje myśli krążą wokół tego czym najchętniej rozpieściłabym swoje podniebienie i nakarmiła żołądek. Mało tego - jest jeszcze gorzej, bo zaraz pod nosem mam Cupcake Cornera i 'boru wielki i ciemny' dopomóż, ale co rusz się łamię i lecę po swoje ulubione babki. Potem oczywiście wyrzuty sumienia, wielkie postanowienia odżywiania się w pracy jeno musli, a na następny dzień co? Jazda na Bracką. Niereformowalny, głupi obżartoholik. 

Może ja jednak mam coś z niedźwiedzia i przed zapadnięciem w zimowy sen muszę nabrać masy ile wlezie, coby miało mnie co grzać i odpędzać mroźne temperatury. Nie wiem, ale jeśli tak jest, to miśkowa, puchata bluza z wielkimi uszami, która służy mi za schronienie w chłodniejsze wieczory jest ze mną od paru lat nie przez przypadek. 

W każdym razie znowu jestem wewnętrznie cierpiąca i bijąca się ze sobą coby uniknąć takiego słodyczowego detoksu jaki miałam kilka miesięcy temu. Brr - wzdryg na samo wspomnienie.

Dopsz, smutek wylany to teraz mogę Wam coś o zdjęciach opowiedzieć. Jak widać, jeszcze tydzień temu można było spokojnie wywalić się wieczorem na trawie, biegać z gołymi nogami i obserwować 'wyczilowane' psy, które wszystko i wszystkich miały w głębokim poważaniu - czy mnie, czy swojego Pańcia, czy rower. O! Ja się jeszcze mogę pochwalić nowym koszykiem, który sprezentowano mi jako Ambasadorce bicyklowej Bike Belle i który spisuje się lepiej od tego mojego starego, wielgachnego, zakładanego na haki. Nie lata po całej kierownicy, zgrabnie i zacnie się prezentuje oraz może mi służyć za torebkę. Klawo na maksa czyli.

A na sobie mam grochy, pistacje z domieszką dwóch kółek i bitą śmietanę, także teraz można sobie popaczeć.

zdjęcia - Paweł

spódnica - River Island; koszulka - Zara Kids; chusta - Zara; dziergane trzewiki - Asos; torebka - vintage

P.S. A na sam koniec najbardziej wychillowana parówka świata, czyli kolejny drugiego planu miszcz [+ zamykanie oczu nie wtedy, kiedy trzeba;P].