After The Fall

Dziś zapraszam Was na opowieść o tym jak udało mi się pokonać wrednego, autobusowego babsztyla przy pomocy uśmiechu, pogody ducha i humoru.

Zaczęło się od tego, że wczoraj postanowiła oberwać się chmura. Bardzo. Smętnie podglądałam nagie krople deszczu z impetem odbijające się od parapetu i snułam w głowie ciężki plan powrotu do domu przy pomocy MPK. 

Zimność, mrok i padaka. Rower musiał zostać na noc w pracy (z raportu Panów Portierów wiem, że nieźle poimprezowali razem). 

W każdym razie, ja skacząc między kałużami, doczłapałam się do swojego autobusu i pognałam ku przygodzie. Nie musiałam na nią długo czekać, gdyż za chwil kilka do mojego środka transportu wtoczyła się BABA z małą dziewczynką. Dzieciak wylądował koło mnie na siedzeniu, a ja (sądząc, że żadna burza nie nadchodzi) dalej oddałam się kontemplacji i obmyślaniu planu zdobycia świata.

Po chwili, do uszu mych dobiegł dźwięk oznajmiający, że: 'Teraz to ja powinnam siadać koło dziecka'. Zapatulona w kaptur, oderwana od rzeczywistości sądziłam, że jest to kolejna frustracja wyrzucana w kosmos, więc jakoś w ogóle się nią nie przejęłam. Niestety niezbyt długo dane mi było cieszyć się spokojem swoich własnych myśli... 

'Ej Ty. Wstaniesz, ja sobie siądę, a Ty znajdziesz sobie inne miejsce z przodu autobusu'. 

Powoli odwróciwszy głowę, spokojnie aczkolwiek dobitnie odpowiedziałam: 'Nie'. 

Kobieta, po chwilowej utracie wątku, postanowiła dać mi do zrozumienia jak bardzo jestem chamska, niewychowana a Ona stara (nie, do starości jeszcze wieeeele Jej brakowało). Spokojnie, z uśmiechem na ustach powiedziałam, że jeśli tylko zwróci się do mnie w kulturalny sposób, a nie każe sobie szukać miejsca gdzieś indziej, to ja Jej z miłą chęcią ustąpię. Pani jednak stwierdziła, że Ona gówniarze kłaniać się nie będzie i kwasem rzucała dalej.

W tym momencie do akcji wkroczyła Jej urocza wnuczka, mówiąc do mnie, że babcia jest stara i przecież kazała mi zejść. Odwróciłam się do Małej i wytłumaczyłam, że Jej babcia zachowała się bardzo nieładnie, ponieważ powinna grzecznie zapytać czy mogę dla Niej zwolnić miejsce, a wtedy na pewno od razu bym wstała. Na argument określający wiek Pani Baby jako podeszły stwierdziłam, że tym bardziej powinna wiedzieć jak w kulturalny sposób należy zwracać się do innych ludzi. 

Kruszyna zrobiła zasępioną minę, a następnie (najpierw szeptem a potem coraz głośniej) zaczęła upominać swoją opiekunkę, że powinna być milsza i poprosić mnie o zejście, a na pewno już dawno by siedziała. 

Ludzie w autobusie ryknęli śmiechem, kobiecie wylazły wszystkie żyły na wierzch, ale postanowiła nie dać za wygraną. Szarpnęła Dziewczynkę, rzucając Jej tekst, że jak jest taka mądra to może usiąść mi na kolanach, a sama władowała swój zad na siedzenie. Nawet nie zdążyłam zareagować, gdy Dziewczę BEZ ZASTANOWIENIA krzyknęło na cały autobus: 'Babciu! Nie możesz się tak zachowywać! Powinnaś poprosić mnie o ustąpienie miejsca!'. 

Nie muszę chyba mówić, że w tym momencie popłakałam się ze śmiechu, Babsko zaczęło mnie obrażać (o ile wytykanie moich 'siejących rozpustę', pozostawionych na widoku kolan można uznać za obrazę), na co dość szybko zareagowało kilku współpasażerów dając do zrozumienia co o Niej myśli. 

Ze Szkrabem zdążyłam się zakolegować, dowiedzieć się, że chodzi już do starszaków i pomachać na pożegnanie, co było z resztą bardzo nie w smak opisywanej Kobiecie. Do tego, po wyjściu z autobusu usłyszałam nawet od kilku osób słowa uznania.

Nie, Pan Kierowca nie bił braw, ale ja jestem z siebie bardzo dumna w jak zabawny i sympatyczny sposób skapitulowałam wrednego babsztyla.

Ach! I oczywiście żeby była jasność. Nie chodziło tu oto, że cham ze mnie i prostak, bo zawsze kiedy trzeba i kiedy mogę ustępuję starszym osobom miejsca w komunikacji miejskiej, ale o ZASADĘ. Bo jeśli ja znam i nie boli mnie używanie takich słów jak: 'proszę, przepraszam, dziękuję' to innych też nie powinno.

zdjęcia - Paweł

________________________♥_________________________

sukienka - Choies.com; bluza - Only via. Zalando.pl; buty - Massimo Dutti