I Have To Confess That I Feel No Shame, I'm Gonna Have Fun Playing Out This Game

Rzeczywistość zderzyła się ze mną potwornie mocno w poniedziałek o szóstej rano i bije mnie po gębie do tej pory swoim prawym sierpowym. A jest już środa. 

Suka. 

Wariactwo, zamieszanie i ból głowy. Tak mijają moje ostatnie trzy dni. Wczoraj padłam w domu na pysk (a raczej wpadłam do wanny w której towarzyszyła mi śpiewająca za ścianą arię: 'O sole mio' sąsiadka) i nawet nie miałam siły pomyziać Was za uszkiem z czeluści internetu.

Ale już dziś jestem. W dużo lepszym nastroju. 

Spoglądam na jeszcze nie do końca rozpakowaną walizkę i wspominam zeszłotygodniowy wypad spacerowy. Nagle robi się ciepło, przestaje padać deszcz a ja hasam po usłanym liśćmi Lesie Oliwskim. W końcu zaliczyliśmy Pachołek, a moja miłość do Gdańska pogłębiła się jeszcze bardziej (bo jak miałaby się nie pogłębić, kiedy na wejściu wita mnie złoty, szeleszczący dywan, który w połączeniu z pagórkami wygląda jak falujące morze? Do tego prześwitujące między drzewami słońce, jak ja mam nie cieszyć się jak głupia, kiedy świat serwuje mi na tacy takie widoki?).

Nawet wspomnienie podróży powrotnej napawa mnie ciągle szczerą radością, kiedy po ostrym starciu (walka w kolejkach do dziekanatu jednak na coś się przydała) zasiedliśmy na pierwszych, super vipowskich miejscach Polskiego Busa (w ogóle lowe Polski Bus, lowe, lowe, low) na samej górze i like a boss pędziliśmy oraz podziwialiśmy malownicze krajobrazy otulonej jesienią Polski. Naprawdę należy sobie stwarzać okazję do przeżywania takich chwil, do chłonięcia piękna i do szczęśliwości.

zdjęcia - Paweł

________________________♥_________________________

spódnica, koszula - H&M; sweter - second - hand; parka - House; szalik - Reserved; buty - Stradivarius; teczka - Not A Virgin Shop