Candy Hearts And Chocolate Dreams

Nie ma sensu się po raz kolejny tłumaczyć, więc udawajmy, że wcale mnie tu ostatni raz nie było kilka miesięcy temu, a ostatni wpis był w zeszłą niedzielę. Tak. Tak będzie najlepiej.

Po wakacjach - gdańskich i norweskich, zorganizowaniu weekendowego remontu (tak jest! Jesteśmy jak ta hamerykańska ekipa od stawiania domu w tydzień. Za cholerę nie mogę sobie teraz przypomnieć nazwy programu, ale jak chcecie mieć odpicowany pokój w dwa dni to za dobre ciasto możecie nas wynająć), wróciliśmy do naszej błogiej codzienności. Błogość o smaku malinowej herbaty i czekolady Milki, niezmącona nawet donośnym szczekaniem głównego osiedlowego monitoringu sięgającego 30 cm nad ziemię. 

Bo wiecie, osiedlowy monitoring nie odpuści przywitania się z każdym swoim kolegą. Nieważne czy jest to samo południe, czy siódma rano w niedzielny, mglisty poranek. Kumpel zaszczeka pod balkonem - Bąbel już stoi na baczność na swoich czterech łapach i umawia się na wieczór. Bo jeszcze nie wiecie, ale Mikropieseł stał się gwiazdą osiedla. 

Zna wszystkich. 

A co za tym idzie, ja znam wszystkich właścicieli psów. 

Oczywiście, że znam ich z imienia! 

Z imienia psa. 

Jest więc sympatyczny Pan od yorka Mieczysława, jest starsza Pani od Berty. Jest emerytowany Pan (chyba) profesor od Zuzi (niech Was nie zmyli imię, Zuzia to dostojny Pan Pies, ale to dłuższa historia i na pewno Wam ją wkrótce opowiem), jest też Maja, Zula, Ezo, Rufus, Meggi, Ugly, Edward, Luna, Aramis, Cezary, Bąbel 1, Bąbel 2, Bąbel 4...i mogę tak bez końca bo moje osiedle jest zdominowane przez mocną ekipę miłośników machających ogonów. Dzięki temu spacer główny trwa od godziny wzwyż, a ja zawsze spotkam kogoś kogo mogę do nieprzytomności zagadać (nawet nie wiecie jak Paweł jest tym biednym duszom za to wdzięczny).

Największa psia tragedia jest oczywiście wtedy, gdy dopadnie nas pech i na naszej drodze nie stanie żaden nie tylko przyjaciel, ale jakikolwiek nowy potencjalny kolega (bo Bąbel uwielbia też zawierać nowe znajomości). Wtedy ze smutkiem wraca do domu, bierze w pysk swoją ulubioną piłkę i nie da nam spokoju do tego momentu, dopóki nie spełnimy się w roli czworonożnych substytutów (czyt. Panie, weź Pan rzuć tę piłkę, ja po nią pobiegnę, a Ty rzucisz ją jeszcze raz). I tak w kółko. Dlatego doceniam jeszcze bardziej chwile, kiedy wymęczona ruda pierdoła przyjmuje pozycję rogalika na moich kolanach i wspaniałomyślnie pozwala zostawić tu kilka literek. 

zdjęcia - Paweł

________________________♥_________________________

sukienka - Zara; skarpetki - z Lidla

Na samym końcu chciałabym Wam podziękować za wszystkie wiadomości i komentarze, które do mnie słaliście przez czas mojej nieobecności. Wzruszyliście mnie i doprowadziliście do śmiechu niezliczoną ilość razy i nawet nie wiecie jak bardzo karcę się w duszy za zostawienie tu takiej pustki. Jednakże im dłużej nie pisałam, tym trudniej było mi zacząć klikać znowu. Właściwie nawet nie wiem czy jeszcze ktoś tu postanowi zajrzeć, ale jeśli tak, to niech wie, że bardzo szeroko się do niego szczerze i dziękuję, że jest i czyta. A ja mam nadzieję, że się rozkręcę i częściej będę Was nawiedzać. Cmok!