...And When You Call I'll Be Your Shield For Life And If You Feel It You Will Fly

W tym momencie pisze do Was uziemiona i przykuta do łóżka w którym nawet leżąc nie mogę ruszyć choćby małym palcem u nogi. Cierpię, jęczę i modlę się bym jutro była w stanie wsiąść na rower i jakimś cudem dostać się do pracy.

Na pewno zachodzicie teraz w głowę dlaczego (wszak nie ma nic bardziej interesującego na świecie niż właśnie to).

Otóż. Miał to być cudny, leniwy weekend spędzony wraz z książką i kubkiem gorącej herbaty przy kominku. Według prognoz w górach miało pizgać jesienią i złem więc zaopatrzona w kocyko - sweter oraz plan totalnego relaksu wybyłam w Szczawniczańskie rejony. 

W sumie to właśnie w tym momencie wielkie, odpoczywiające przedsięwzięcie już mogłoby wziąć w łeb. 

Aura za oknem mnie oszukała i z samego rana poszczuła cudownie ciepłymi promieniami słońca. Niewiele myśląc wzięliśmy się ogarnęliśmy i wesołym krokiem (jeszcze wesołym) pobiegliśmy na Trzy Korony.

Och szło się po prostu wyśmienicie. Świeże powietrze, cisza, spokój i cudna, zielona polana na której można było się wyłożyć i uzupełniać energię omomom ptysiami. Szum drzew, błękit nieba...no raj na Ziemi. Szczęście jednak nie trwało długo, bo kilka chwil potem najpierw miałam bliskie spotkanie trzeciego stopnia z wędrującymi, leśnymi mimozami ('Kochanieee ogrzej mi rączki', 'Misiaczkuuu a daleko jeszcze?', 'Kiciusiu Ty mój 'najpuchatszy' poczekaj na mnie, przytul!', 'Robaczku nóżki mnie bolą...' - torebeczka ciąży, mózg ciąży, a ptysie już chciały szukać drogi ewakuacyjnej po usłyszeniu tylu czułości), a kilka chwil później jeden z moich mięśni (czy też może ścięgno? Nie wiem, nie znam się, żaden ze mnie biolog - human tuman jeno) postanowił powiedzieć: 'you shall not pass' i wziąć się i umrzeć. Umrzeć na śmierć. Jednakże twardym trzeba być, a nie miętkim, więc wcale się owym kończynowym fochem nie przejęłam i prawie z pieśnią na ustach, niczym górska kozica, pokicałam dalej. 

Szczyt zdobyliśmy (kolejka na sam wierzchołek ftw!) a po obgadaniu opcji powrotnych postanowiliśmy zejść do Sromowiec, stamtąd kopnąć się do Czerwonego Klasztoru (po drodze uzupełnić zapas Studenckiej) i spacerem do Szczawnicy. To był chyba nasz największy błąd. W sumie trudno opisać nasz wygląd po tym jak przekroczyliśmy próg domu, ale generalnie był to obraz nędzy i rozpaczy. Noga się ze mnie śmiała w głos, stopy weszły w kręgosłup a pomidorówka nigdy nie smakowała tak dobrze. 

Reasumując, mimo potwornego cierpienia i zderzenia z landrynkową grupą społeczną cieszę pyska jak głupia bo mimo wszystko weekend udał się nad wyraz wspaniale. Serio, serio.

Zdjęcia jeszcze wakacyjne, choć swoją pogodową urodą zbliżone do tego co obecnie widzę za oknem (choć w sumie nieźle się wypogodziło). Jako ciekawostkę powiem Wam, że w tym dniu zaliczyłam swoją pierwszą i (póki co jedyną) glebę w tym roku. Na szczęście (!) nie tak widowiskową jak tę sprzed dwunastu miesięcy. 

A sukienka jest ultra wygodna i przyznaję, należy do jednych z moich kieckowych faworytów, choć z jej kupnem czaiłam się dobrych kilka tygodni. Przeceny jednak zrobiły swoje i tak oto zawisła najpierw w szafie, a potem na mnie.

zdjęcia - Paweł

sukienka - Pull&Bear; buty - Converse; torba - z helskiego Fokarium; chusta - H&M