Come On, Lets Get Away. Let´s Get A Place Where The Mountains Meet The Sea

Dzień dobry, cześć i czołem w Nowym Roku. Chyba jestem jedną z niewielu osób, które jeszcze nie zrobiły jako takiego podsumowania ostatnich 366 dni, a muszę przyznać, że były one dla mnie niezwykle szczęśliwe, piękne i godne zapamiętania. Teraz mam stresa, że nadchodząca Dwa Tysiące Trzynastka z nadmiaru dobroci swej poprzedniczki da mi nieźle popalić (wszak równowaga w przyrodzie musi być zachowana), jednak nie ma co gdybać, zobaczymy co nam przyszłość przyniesie.

W każdym razie, jak wspomniałam, poprzedni rok upłynął mi iście wspaniale i sama się sobie dziwię, że tak bardzo cieszył on moje serce. Zaczęło się z wielkim przytupem i pojawieniem się na kwadracie nowego członka rodziny oraz zamknięciem pewnego dwukołowego etapu, które związane było ze sprzedaniem Jantara. Smutek  związany z tym ostatnim został mi jednak szybko wynagrodzony pięknym Velociraptorem, a potem, jak już wiecie, było tylko lepiej. Starałam się łapać i intensywnie wykorzystywać każdą godzinę czy to na rowerowe wycieczki czy też na spędzanie czasu z najbliższymi. Miałam szczęście brać udział w genialnej akcji i wylądować w Warszawie na wizji DDTV, gdzie w mistrzowski sposób robiłam z siebie mięsnego jeża. Wtedy też wymyziałam się z ukochaną Zuzą i Jej Paskudem, zaliczyłam potknięcie o własne nogi i rozwalenie mojej biednej stopy po raz enty oraz pozwiedzałam stolicę nocą. Żeby nie wszystko było tak kolorowe i ochachne nie mogło obyć się bez komplikacji, czyli OLT Ty piczo - oddaj moje pieniądze. W każdym razie wszystko dobrze się skończyło i jednak mogłam, niczym nimfa wodna, wyginać się na ukochanej plaży. W Gdańsku spotkałam też mojego zagubionego bliźniaka, przez co zakwitła wszędzie miłość, dobro i kiziaczność. Do końca roku wspaniałość dni nie uległa zmianie. Znalazłam spodnie idealne, jak niedorozwój tarzałam się liściach i niezmiennie pozostałam lemonkiem - jelonkiem. 

A co teraz?

Chyba po raz pierwszy jestem na takim etapie*, w którym nie chcę żadnych zmian. Jest mi dobrze tak jak jest i mogę w pełni powiedzieć, że do szczęścia nie brakuje mi niczego (no dobrze, psa mi brakuje, ale i na to przyjdzie czas). Grunt to cieszyć się z tego co przynoszą nam dni i w pełni celebrować każdą chwilę z najbliższymi nam osobami. Dążmy do tego by nasze pragnienia stawały się rzeczywistością, a nie odległymi zachciewajkami. Grunt by nie było gorzej. Tak naprawdę do czerpania radości z życia niewiele trzeba. Również, z tego samego powodu, o wiele nie proszę i nie wymagam. Doceniajmy to co mamy, nie wymyślajmy na siłę problemów, spełniajmy marzenia i bądźmy po prostu szczęśliwi. 

Tego i Wszystkiego Najlepszego w Nowym Roku życzę Wam ja

- Lemon.

zdjęcia - Paweł

sukienka - lumpeks; sweter - SheInside.com; rajstopy - Gatta; opaska - Oysho; torebka - vintage; buty - Primark

*Nie myślcie sobie jednak, że przez to spocznę na laurach, co to to nie. Wszak cały świat stoi przede mną otworem, a kosmos wciąż jeszcze jest do podbicia!