She’s A Silver Lining Lone Ranger Riding Through An Open Space

Mimo tego, że zdjęcia opływają w szarościach i depresyjnych barwach nie będzie dziś ani mowy o smutku. Ba! Będzie to bardzo pozytywny wpis. I nawet nie zniechęci mnie do tego wielki powrót dnia mordy i parówek zamiast nóg (dafaq kosmosie!? O co Ci chodzi? Moja tusza nie jest przecież uzależniona od fazy księżyca jak przypływy i odpływy!). 

NIE. 

Grunt to dobre nastawienie. 

Rzucane nam kłody pod nogi traktujemy jak rozgrzewkę i przeskakujemy przez nie z uśmiechem na twarzy (wdech na podskok, wydech gdy opadamy. Nie zapominajcie napinać mięśni brzucha) pokazując przy tym przeciwnościom losu środkowy palec. Że pochmurno i pada za oknem? Ostatnio jadąc tramwajem przez szybę obserwowałam stojącą na środku opustoszałego chodnika parę, która za nic miała sobie grube krople deszczu obijające się z impetem o ich głowy, tylko spokojnie, czule się całowała. Skoro oni mają taką pogodę gdzieś to i ja mogę. 

Mało tego! 

Wczoraj wracając do domu spotkałam w autobusie znaną Wam z niedawnej opowieści Panią Babę. Myślicie, że była wojna? Ależ skąd! Kobieta wynalazła ostatnie wolne miejsce w autobusie, wzięła wnuczkę na kolana i usiadła. Bez dramy. Bez komentarzy. Bez focha. Szok. Czyli jednak się da, czyli jednak chcieć to móc.

A ja? Za nic mam to, że rozłożyć, położyć do łóżka chce mnie jakieś durne przeziębienie. Fuck off bakteryjo. Ja się zapisuję na kurs hiszpańskiego, dalej magluję 'Skalpel' nie łapiąc już zadyszki (Ewa jest dumna. Paweł też. O sobie nie wspomnę), planuję wycieczkę nad morze i wracam nocą na rowerze pod wiatr (chyba już wiem skąd ten katar). A to i tak mało. Ciągle chce więcej, ciągle mnie nosi i ciągle chcę zdobyć świat.

zdjęcia - Paweł

________________________♥_________________________

sweter, koszula w kratę - House; szalik - Zara; szorty - SheInside.com; sztyblety - prezent; longsleeve, teczka - Not A Virgin Shop